Tijd, dat heb ik in 2020 meer dan andere jaren echt tekort gehad. Hoe fijn het ook is om elk kwartaal even terug te kijken, ik kwam er afgelopen jaar niet aan toe. Toch wil ik die kans nu wel pakken. Terugkijken naar het volledige jaar dan maar.
Vorig jaar rond deze tijd was ik eindelijk gewend aan het idee dat ik zwanger was. Ik maakte me druk over het feit dat ik over een paar maanden moest gaan bevallen. Dat ben ik overigens blijven doen totdat het voorbij was… Maar ik had niet gedacht dat daar nog zoiets als Covid-19 doorheen zou wandelen, wat het hele jaar op z’n kop zette. In m’n omgeving enkele (negatieve en positieve) tests verder ben ik er eigenlijk wel klaar mee. Laten we 2020 maar snel afsluiten. ‘It’s a wrap’ wat mij betreft!
Naast zwanger zijn wilde ik afgelopen jaar vooral ook doorgaan met mijn studie, werken als zelfstandige, vrijwilligerswerk blijven doen bij het asiel, het liefst verhuizen (dat ging niet door) en reizen. Je zou bijna denken dat die coronacrisis wel goed voor me was, even rust. Maar ik kwam erachter dat ik thuiswerken alleen leuk vind omdat Lizzy nog rondkwispelt, dat het saai is dat mijn vrijwilligerswerk on hold staat en dat als verhuizen niet doorgaat verbouwen een optie is. Reizen kon ik wel echt helemaal vergeten. Hoe graag ik ook drie maanden na de bevalling naar Formule 1 was gegaan, helaas het zat er allemaal niet in. En mijn god, wat mis ik het! Ik kan niet wachten om weer te gaan, dit keer met z’n drieën, of vieren als we met de auto gaan. Mijn eigen verrijking lijkt toch op te wegen tegen de gedachte dat vliegen echt heel slecht is voor het milieu.
Over het milieu gesproken, een kind krijgen schijnt daar ook niet heel goed voor te zijn. Toch is in mei Isabel geboren, en we kunnen niet beter wensen. Ze is zo goed voor ons, soms lijkt het dat wij het haar moeilijk maken in plaats van andersom. Ik heb lang getwijfeld over het krijgen van kinderen, en nu voelt het goed. Zo goed zelfs dat ik voor mijn gevoel ‘klaar’ ben. Dus als ik spullen weggeef die ze nu al ontgroeid is, krijg ik vaak de vraag of ik dat niet zou houden voor de tweede. Mijn antwoord: nee, eigenlijk niet. Die komt er voorlopig niet en misschien wel helemaal nooit. Wat mij betreft ben je met één kind of een hond net zo goed een gezin, geen ‘perfecte plaatjes’ voor mij.
Over ‘perfecte plaatjes’ gesproken, ik heb afgelopen jaar mijn best gedaan mijn fotoskills een beetje bij te houden. Ook daar heb ik op dit moment maar weinig tijd voor. Tijdens de eerste ‘intelligente lockdown’ heb ik me nog vermaakt met de camera in de tuin. Op mini-vakantie in Duitsland heb ik ook af en toe een poging gewaagd. Succes met hond, kind en vriend aan de arm. De laatste tijd pak ik mijn kleine kansjes tussendoor en Isabel moet het natuurlijk ook ontgelden. Ik ben eigenlijk niet ontevreden. Maar als ik dan vrienden zie die meedoen met #52frames, dan moet mijn echte fotografie nog even wachten!
Over wachten gesproken, dat kan helaas niet met mijn studie. Ook in 2020 ben ik keihard doorgegaan. Ik ben nog 2,5 vak verwijderd van het derde jaar. Plan is dat ik in april/mei van volgend jaar het tweede jaar afrond en daarmee op de helft ben. Tegelijkertijd kan (en mag) ik nog steeds mijn studie in praktijk brengen bij Philips Pensioenfonds Hypotheken. Een plek waar ik heel veel leer en waar ik echt mijn steentje bij kan dragen. Ik ben dan ook dankbaar dat ik in september weer terug mocht keren. Samen met het zorgen voor Isabel en mijn studie tussendoor, is mijn week wel gevuld. Dus ik denk dat ik me komend jaar maar even focus op Isabel, studie en werk. In die volgorde. En tussendoor plan ik lekker vrij voor een mooie verbouwing of reis! De comeback van Fernando kan ik toch niet zomaar voorbij laten gaan?!? Op naar het volgende jaar dus.
“Beste 2020, helaas had ik afgelopen jaar geen tijd voor je. Ik zal weer wat tijd maken voor 2021, ik denk dat me dat beter lukt!”
Groetjes, Suzan