We kunnen het ons haast niet meer voorstellen, een wereld zonder mobiele telefoons en zonder internet. Het was de tijd dat mijn ouders 100 gulden spaarden om vervolgens 10 minuten met mijn familie in Australië te bellen. Wat ik me nog herinner van die tijd is dat het bijzonder was om even contact te kunnen hebben met de andere kant van de wereld. Iets wat nu makkelijk en normaal is, was nog niet zo lang geleden iets speciaals.
Mijn vader ging 40 jaar geleden elke dag ‘telefoonloos’ op pad. Afspraken werden ruim van tevoren en per post gemaakt. Mensen kregen een kaartje thuisgestuurd met een datum en tijd waarop de servicemonteur langs zou komen. Dat was voldoende. Mensen waren thuis, en mijn vader zorgde dat hij op tijd voor deur stond. Als back-up waren er nog de telefooncellen, waarmee mijn vader altijd even naar kantoor kon bellen. Vanuit kantoor konden ze dan weer de klant bellen, alles via de vaste lijn natuurlijk. Het klinkt misschien als honderd jaar geleden, maar zo lang geleden is het dus allemaal nog niet.
Eén van de eerste ‘bruikbare’ autotelefoons
Rond 1990 kwam de eerste ‘bruikbare’ autotelefoon in Nederland op de markt. Ideaal natuurlijk voor mijn vader en hij was één van de eersten die zo’n ding in zijn auto geïnstalleerd kreeg. Er werd allerlei elektronica ingebouwd, een antenne door het dak geboord, en een hoorn met toetsenbord werd met een dikke kabel aan het dashboard verbonden. Het ding werkte ook nog, en dat alles voor slechts 2900 gulden! Oh en als ‘unique selling point’ kreeg je er ook een losse houder met een grote accu bij waarop je de hoorn kon aansluiten zodat de autotelefoon draagbaar was!
Met de autotelefoon ‘op zak’ ging mijn vader op een ochtend naar Alkmaar. Hij belde aan, maar de deur werd niet open gedaan. Nogmaals het adres gecheckt, dat klopte. De klant had ook bericht per post gehad, dus dan nog maar eens aanbellen. Helaas, er werd weer niet open gedaan. Achteraf bleek dat de vrouw aan het stofzuigen was en de deurbel niet gehoord had. Maar goed, mijn vader ging terug naar zijn auto en besloot maar even te bellen. Die autotelefoon was namelijk niet voor niets ingebouwd. De betreffende vrouw nam de telefoon op en mijn vader vertelde dat hij voor haar huis stond. Waarop de vrouw antwoordde “dat kan niet want bij mij voor het huis staat helemaal geen telefooncel”.