Een kijkje in de keuken: de baan van mijn vader

Ik ben Suzan, dochter van een man die al ruim 40 jaar bij hetzelfde bedrijf werkt. En dat terwijl ik het zes jaar heb volgehouden bij mijn vorige werkgever, alvorens afgelopen oktober mijn ontslag in te dienen. Dat zette me aan het denken, hoe kan het toch dat mijn vader al bijna 40 jaar de telefoon opneemt met Peter Timmers, servicemonteur van de firma Franke. Oké, misschien is het inmiddels servicemanager bij Franke Nederland b.v., maar toch: hoe kan het dat hij het wel volhoudt en ik niet?! Zoekend naar een antwoord moest ik telkens aan de keukentafel denken. Zolang ik me kan herinneren vertelde mijn vader elke dag tijdens het avondeten andere verhalen. Verhalen over ‘andere’ situaties en ‘andere’ mensen: rijk, arm, jong, oud, autochtoon of allochtoon, man, vrouw, geen van beide, verslaafd, ziek, gezond, bekend of anoniem, etc. Hij heeft mensen door het hele land (en daarbuiten) geholpen met iets ‘simpels’ als hun keuken en de mensen hebben daarvoor in ruil hun soms toch wel ingewikkelde verhaal gedeeld. Bijna elke dag maakt(e) mijn vader iets anders mee en hij heeft Nederland zien veranderen. Maar ondanks de digitalisering en automatisering heeft hij een baan waar menselijk contact wenselijk of zelfs onvermijdelijk is. Ik weet niet of het het menselijk contact is of de verhalen die hij hoort. Of misschien zijn het de situaties waarin hij terecht komt, waardoor hij nog steeds bij hetzelfde bedrijf werkt… Het kan haast niet anders dan dat deze redenen een groot aandeel vormen! Af en toe zeggen mensen dat hij zijn belevenissen een keer vast moet leggen. Een goed idee, maar zoals vaker met goede ideeën is het daar bij gebleven. Tot nu!

Voordat ik met de verhalen begin, eerst nog even wat cijfers op een rijtje. Mijn vader werkt nu 42 jaar bij Franke. Zijn baan is lastig te omschrijven: hij repareert roestvrijstalen aanrechtbladen, spoelbakken, kranen, afzuigkappen en geeft uitleg of onderhoudsadvies. Maar eigenlijk is zijn baan luisteren en problemen oplossen! Daarvoor legt hij gemiddeld 60.000 kilometer per jaar af, dus bij elkaar hebben we het over ruim 2.500.000 gereden kilometers. Het is dat mijn vader niet van vakantie houdt, maar hij heeft al ruim 60 keer de aarde rond gereden! Gelukkig voor de aarde zijn de auto’s steeds zuiniger geworden, al is de elektrische auto nog niet geschikt voor deze afstanden (helaas). En dan het aantal bezoeken. Gemiddeld bezoekt hij 10 adressen per week. Vroeger waren dat er meer en tegenwoordig minder. Verklaringen daarvoor: de wegen staan vol, mensen hebben minder tijd dus planningen raken uitgesmeerd en ik denk dat mijn vader ‘iets minder’ ook wel prima vindt. Maar 10 adressen per week levert ongeveer 500 adressen per jaar op. Simpelweg meer verhalen dan het aantal dagen in een jaar dus. Met enige regelmaat wil ik jullie meenemen in één van de in totaal ruim 20.000 bezochte adressen met verhalen, waar ik als kind aan de keukentafel ook van heb mogen genieten maar vooral van heb mogen leren. Hopelijk genieten jullie er ook van en het zou nog leuker zijn als het jullie inspireert of aan het denken zet. Want wat dat betreft sluit ik me deze keer aan bij de KRO-NCRV: “laten we wat meer naar elkaar omkijken”.